Het Paard van Bladel en het grote geheim.
Niet willen laten zien dat je de beste bent maar het gewoon zijn. Lees die zin nog eens drie keer en probeer het eens uit te voeren. Moeilijker dan u denkt. De Junioren van Ahoy beheersen het inmiddels tot in perfectie. In Bladel werd dat nog eens onderstreept. In de verte zag ik het junioren peloton dringen om het beste plekje aan de startlijn. Terwijl de Engelsen met schuim op de mond klaar stonden voor vertrek, zaten de renners van Ahoy nog rustig onderuit gezakt op het terras van het plaatselijke cafe. Geen spoor van nervositeit terwijl over een kwartiertje toch echt de eerste etappe van de plaatselijke Acht van start zou gaan. Met een pittige windkracht 4 wel te verstaan. Op het gemakje peddelden ze met nog 10 minuten te gaan naar de start. Op de eerste kasseistrook zaten ze allemaal vooraan.
‘Hey Robbie. Robbie? Robbie?!’
‘Ja?’
‘Slaap lekker’
‘Slaap lekker jongen’
– De fijnste kamergenoot die je je kan wensen: verzorger Robbie de Goede –
De voorbesprekingen op koersdagen zoals deze duren maximaal 1 minuut en 12 seconden. Niet van dat ze daar en daar moeten opletten. Of wie voor wie de sprint moet aantrekken. Het gaat er ook niet om wàt er daar wordt gezegd. Het gaat om het finetunen van de juiste mindset. Dat is ons ‘geheim’. Vertrouwen doet een hele hoop en dat wordt er al maanden ingepompt. Als dat in de voorbespreking nog moet gebeuren ben je te laat. Dan zit het alleen in het hoofd maar niet in iedere vezel van de renners.
Behalve het geven van vertrouwen worden er af en toe natuurlijk ook wat steentjes afgebroken. Als er niet wordt gewonnen als je met 2 op 3 in de kopgroep zit bijvoorbeeld. Als je veel langer dan nodig achterin hangt of als er een ontsnapping is gaan lopen waar jij bij moest zitten. Als je het team onnodig op je laat wachten ook. Maar overal zit een idee achter. Eén seconde daarna begint namelijk de heropbouw. Het bouwwerk wordt dan weer een stukje steviger. Dan worden ze niet drie maar vijf keer groter. En wordt er ook weer veel om gelachen. Ja, wat dacht u. Het is een rasecht sportteam, iedereen is ook wel een keer aan de beurt. Soms bewust, soms omdat het nodig is.
‘Louis ga je morgenochtend mee nog een stukje fietsen?’
‘Ik heb alleen mijn loopschoenen bij me’
‘Oh, jammer. Hoe lang ga je?’
’20 kilometer denk ik’
‘Ehhh…’
‘Nuchter. En daarna lekker ontbijten’
‘…..’
– Oud-renner en top-mechanicien Louis de Koning is nog altijd zo fit als een hoentje –
Het paard van Bladel was dit keer ook de sigaar. Het dier brak los tijdens de tweede etappe en rende kilometers lang in, om en door het peloton. Zijn 15 minutes of fame gingen live het internet over. Toen het peloton tot stilstand werd gebracht om het dier te vangen braken de verzorgers vervolgens hun nek om naar de stilstaande renners te galopperen. Wat ze allemaal meesjouwden heb ik niet eens meer onthouden. Misschien hadden ze ook wat luiers bij zich, aangezien 90% van het peloton het in de broek had gedaan tijdens het paard-incident. Ik twijfelde, dacht aan uitstappen om het tafereel van dichtbij te filmen maar wist me in te houden. Het grote gedoe was van een afstandje ook prima te aanschouwen. Al denk ik aan een live-interview uit de koers de volgende keer op zo’n moment. We moeten toch een beetje blijven innoveren, toch?
‘Geef me een voorwiel. En een zadel!’
– Ploegleider Ron Zijlaard tijdens het paard-incident –
Het paard-incident loste de organisatie en jury prima op. Op beiden was sowieso weinig aan te merken en dat mag ook weleens gezegd worden. Misschien moeten juist wíj onze excuses nog aanbieden aan de organisatie. De Acht van Bladel is een hoog aangeschreven wedstrijd, maar elke vorm van spanning was na dag 1 uit de koers. Eerste etappe 2 man op drie in de kopgroep, tweede etappe twee man op twee vooruit. Het is niet van geen respect hebben voor de wedstrijd dat er niet werd gesprint. Maikel Zijlaard en Daan Hoole beslisten dat laatstgenoemde mocht winnen èn het geel mocht pakken. En wees eerlijk, ziet zo’n foto er niet veel mooier uit dan twee ploeggenoten die er om spurten. Deze wordt ingelijst en krijgt misschien wel een mooi plaatsje in het Rotterdamse thuishonk.
Laten we tot slot nog even per renner de koers doornemen.
Stef Zeestraten zit weer in het zadel na deze Acht van Bladel. Gevalletje van ziek geworden, teveel gedaan en helemaal naar de klote gegaan. Zo zeg je dat in wielertaal. We hebben deze jonge vogel weer even wat steviger tegen de borst gedrukt en zagen gelukkig al snel weer een glimp van de ‘echte’ Stef. Dat hij lek reed op een beroerd moment en minuten verloor was dan ook maar een niemendalletje. Hoe hij de vluchten beschermde was al erg sterk. Hij blijft nog even stevig onder de vleugels en is over een paar weken weer top. Dan draait hij de rollen soms weer even om. Stef is en blijft immers een kanjer.
Voor Stephan Verhoeff zou ik bijna een apart stukje tikken. Af en toe doet hij dingen waarbij onze monden bijna openvallen. In Bladel had hij weer zo’n momentje: lek rijden op het moment dat het peloton in vier stukken breekt, vervolgens terugrijden naar de vierde waaier, alleen naar de derde rijden en dan net niet de sprong naar de tweede kunnen maken. Van de fiets is het een hele lieve, rustige jongen, maar in de koers vatten zijn benen af en toe flink vlam. Stephan is uitgeroeid tot een zekerheidje in het beschermde Ahoy nestje en bovendien heel prettig om mee te werken.
Edo Maas dan. Dat is zo’n type die als je ff naar de wc gaat als je monopoly aan het spelen bent hij snel even wat flappen van de bank op zijn eigen stapeltje legt. Om dan met een engelengezichtje te doen alsof er niets aan de hand is als je terug aanschuift. Het is positief, dat is juist zo mooi aan hem. Het is bovendien de perfecte mindset voor een wielrenner. Combineer dat met een steeds groter wordend vermogen en je hebt een topper in wording. We investeren in Edo, het plan is al lang en breed uitgestippeld. Oh ja, en passant, pakte hij het jongerenklassement mee en reed verder bijna alles in de top-10. Kudos voor Edo.
Als je wint heb je vrienden en dat geld zeker voor Maikel Zijlaard. En dat terwijl hij nu genoegen moest nemen met een tweede plaats in de eindstand. De verwachtingen worden soms echter opgeblazen tot grote proporties en het kroontje werd al op zijn hoofd geplant. Hij heerst en verdeeld, geeft zeges weg, lacht vriendelijk naar iedereen maar als je nu nog dichtbij wil komen ben je te laat. Hij heeft zijn vertrouwelingen al uitgekozen en daarmee wil hij de troon bestijgen. Het onderste treetje is veroverd en dat hij luistert als iemand niet in zijn straatje praat kan hem helpen het volgende stapje te nemen. Hij denkt daar zelf veel over na. Als ik met hem praat is het bijvoorbeeld meer over later dan het nu. Regeren blijft immers vooruitzien en dat doet hij met gezond verstand. Hij is de eerste die het kroontje in de hoek smijt. Een verademing om met hem te werken.
Daan Hoole is de kroonprins van het andere rijk. En als moderne machtshebbers handelen ze met elkaar in gunsten en diensten. Het zijn concurrenten maar ze hebben elkaar immers ook nodig, en dat lieten ze zien in de tweede etappe. Terwijl ze wegreden van een jagend peloton liepen de onderhandelingen door. Welke rekeningen staan er nog open of openen we een nieuwe? Pratend kwamen ze de toeschouwers voorbij. De deal werd gesloten, voor het oog van het wielerland werd Daan in de gele trui gehesen. Maar laten we niet vergeten dat Daan over drie dagen ook gewoon de allerbeste was. Zonder twijfel. Zonder dat hij misschien zelf doorhad zag ik daarnaast een patron in het geel. Of een kroonprins, zo u wilt. Zijn uitstraling groeit met de week en dat is een hele mooie ontwikkeling. De rek is er ook bij hem nog lang niet uit, op alle fronten.
Speciale dank gaat uit naar Joop Zijlaard en Daniel Hoole die de omkadering van het team compleet maakten tijdens een mooi en succesvol weekend. Dank aan de organisatie voor de mooie koers. Meer shoot-outs zijn terug te luisteren op de Facebook live streams van deze succesvolle 3-daagse. Inclusief het paard incident.
