Daar zaten ze dan op een muurtje, winnaar Maikel Zijlaard en de nummer twee Daan Hoole. Een opgewonden microfonist rechts van ze, wat geloste wielrenners die voor ze over de streep bolden, fotografen aan de andere kant. Ze vertrokken geen spier. Wie niet beter wist dacht aan twee fietsvrienden die tijdens hun zaterdagse tochtje even bij het wedstrijdje in de buurt kwamen kijken. Ze hadden echter zojuist een van Nederlands meest prestigieuze klassiekers naar hun hand gezet. De houdingen waren minzaam, de blikken op niets gericht, de lichaamstaal niet eens die van kampioenen die zodadelijk op de hoogste treetjes van het podium mochten stappen. Ik denk niet dat iemand het in de gaten had, maar het was dáár op dat muurtje van zo’n typische Limburgse woonhoeve, waar zich een bijzonder mooi moment afspeelde. Ik keek er van een afstandje naar, haalde mijn telefoon uit mijn broekzak en maakte zonder dat ze het in de gaten hadden een foto.
Ik keek nog eens goed. Wat me zo intrigeerde was het grote contrast: als je ze op op de fiets ziet zitten lijken het al volwassen kerels, zo vol kracht en zelfvertrouwen als ze zijn. Maar in dat zeldzaam rustige moment na de wedstrijd zaten daar op dat muurtje twee nog kwetsbare jongens: moedig met zijn tweeën onderweg naar nieuwe successen. Vluchten kon niet meer, ze hadden hun kaarten op tafel gelegd: beiden een dijk van een voorseizoen gereden, overwinningen en ereplaatsen in UCI wedstrijden en een plaats in een topteam bij de beloften voor het grijpen. Alleen de kleur van het truitje is nog niet zeker. Een wielerleven vol successen en valkuilen wacht op ze. Het blijft een geweldig beeld.
Ahoy-trio vooraan
We hadden natuurlijk meer mannen in koers. En behalve Daan en Maikel stak in de Maasvallei nog een derde renner van de ploeg zijn kopje ver boven de middelmaat uit: Stefan Verhoeff. Hij completeerde het Ahoy-trio in de kopgroep van 10 en daar waren we oprecht niet verbaasd over. Er ging wel een kleine zucht van opluchting door de auto toen ook zijn nummer over de radio werd afgeroepen als lid van de kopgroep. Eindelijk rijdt die gozert waar hij hoort werd er geroepen (voor de niet-Rotterdammers: dat is geen typefout, de natte T hoor je er natuurlijk aan vast te plakken). Sterker nog, Stefan maakte nog een grote kans om de koers te winnen ook. Hij zat klaar om na de laatste beklimming van de Snijdersberg te demarreren. Degene die het gat zou dichtrijden zou Daan met zijn snelle benen direct op het wiel krijgen en Maikel zat daarachter ook nog als bliksemafleider. Zijn poging op twee kilometer van de meet gaf hem helaas niet voldoende ruimte waarna de koersslimme Maikel zijn kans pakte. Vanuit laatste positie knalde hij zo hard weg dat de twee seconden vertwijfeling in de groep genoeg waren voor een gat van 30 meter. En dat rijdt je echt never nooit meer dicht, al heet je honderd keer… En vul hier je eigen naam maar in, dat durf ik wel aan. Al is te hopen dat Van Avermaet dit niet leest. Enfin, je snapt het punt. De bekende gebalde vuist ging bij het passeren van de streep weer de lucht in. De rechtse uppercut wordt zo langzamerhand zijn bekende signature move. Daan spurtte sterk naar de winst van de groep en dus plek twee en Stephan klasseerde zich netjes als zevende.
Limburgse Eik
Waar waren onze andere drie starters? Kristoffer Bindemans werd keurig 34e. Zijn uitslag werd een beetje overschaduwd door het geweld van de kopgroep, maar met slechts een vijftigtal uitrijders is dit natuurlijk ook gewoon een mooie prestatie. En of we hem dat hebben laten weten! Edo Maas beleefde een dag om heel snel te vergeten nadat hij door problemen met zijn derailleur al in de eerste ronde de strijd moest staken. Lennart Reijtenbach zat het ook niet mee en dat is zacht uitgedrukt: hij knalde in de bevoorrading op een boom en bracht noodgedwongen enkele uren door in het ziekenhuis. Die Limburgse eik boog helaas ook voor onze Jerommeke niet. Diagnose: gebroken ruggenwervel. En als ik zeg dat die uitslag nog meeviel begrijp je de ernst van de situatie. We hebben het niet zien gebeuren maar het moet een rare en vooral nare val geweest zijn. We kennen Lennart immers als iemand die zeer goed kan sturen en reageren op zulke situaties in de wedstrijd. Hopen maar dat hij zo snel mogelijk weer is hersteld!
Vette Vinger
We konden na afloop dus ook weer dankbaar de felicitaties in ontvangst nemen. Het is overigens vrij makkelijk om als ploegleiding succes te hebben met zo’n verzameling talent die we sinds lange tijd bij RWC Ahoy niet meer samen gezien hebben. Faciliteren, de juiste snaar raken en wedstrijden bekijken is de hoofdbrok van het ‘werk’ en een opstelling maken is nog de moeilijkste taak nu met de blessures die het team hebben getroffen. Als er een wedstrijd aankomt, is het nu checken wie nog een beetje gezond is en die wordt gebeld: geselecteerd.
Het koersen eist zijn tol, maar hoe hard het ook klinkt: het is part of the game. Denk je dat de geblesseerde jongens nu (met alle respect) gaan volleyballen? Ben je gek, er staan NK’s voor deur, de meerdaagse in Bladel komt eraan en weet ik wat al niet meer. De kalender zit nog propvol mooie wedstrijden. En van die wedstrijden zullen wij zo goed als we kunnen verslag blijven doen – in woord en beeld. Al dan niet filmend met een telefoon waarvan de lens is ‘beslagen’ door een vette vinger of de live-verbinding bij het ingaan van de laatste kilometer plots wegvalt. Excuus hiervoor, maar we blijven ons best doen te verbeteren. Wees tot die tijd blij dat we de uitzending niet onderbreken voor reclames. Met in totaal 6.500 views op de live-video’s hebben we immers al weer veel wielerliefhebbers en volgers weten te bereiken. Bedankt weer voor de support allemaal en tot de volgende koers!
P.s. de vette vinger was van mij, al gaat onze verzorger Robbie hierin ook niet helemaal vrijuit. Deze zaak wordt na de klachtenregen nader onderzocht.
Foto’s: Raymond Kerckhoffs & website Ronde van Limburg
