Door Fedor Slegtenhorst
De goede prestaties de laatste weken lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. In veel voorbeschouwingen werd RWC Ahoy genoemd als de te kloppen ploeg. Dat is aan de ene kant een groot compliment, wat de renners helemaal zelf hebben afgedwongen. Aan de andere kant maakt het het koersen ook weer een stukje lastiger.
De harde wind en de kasseistroken leken dus in het voordeel van de ploeg (Stef, Edo, Vincent, Maikel, Kristof, Daan). In plaats van af te wachten met als risico dat ze voor anderen de kastanjes uit het vuur moesten halen, openden ze de koers met het mes tussen de tanden: snel een waaier trekken en als ploeg doortrekken op de eerste kasseien. Hoewel de deur aan de achterkant wagenwijd open stond, waren de andere ploegen niet van plan om echt mee te helpen om het peloton van 200(!) man aan stukken te scheuren. Sterker nog, toen ze keken wat er gebeurde als ze niet zouden rijden viel het even stil.
Het was even later Stef Zeestraten die ten aanval trok met wat andere renners, waarna in schuifjes Daan Hoole en Maikel Zijlaard vooraan aansloten. 3 man op 11, een goede uitgangspositie. Toen Maikel en Daan aansloten hielden de andere renners de benen echter weer stil, ook deze groep bleef als geheel dus niet weg.
Even de aandacht laten verslappen is er in de auto achter het peloton ook niet bij trouwens. Het hele voorjaar tot nu toe geen pech gehad, nu twee keer binnen 5 minuten. Eerst een fietswissel voor Vincent, daarna een nieuw voorwiel voor Daan. Met de wagen naar voren rijden op wegen zo breed als een gemiddeld Nederlands fietspad is ook geen sinecure overigens. Maar het lukte en voor ik met mijn ogen kon knipperen had mechanieker Thomas ze alweer razendsnel op weg geholpen. Over vakwerk gesproken: de uit de houders gestuiterde bidonnen werden overigens weer strak aangegeven door de ouders en familie die langs de kant stonden.
Na wat schermutselingen was het Maikel die als lid van een kopgroep de finale in ging en uiteindelijk keurig zesde werd nadat de Engelse wereldkampioen veldrijden Tom Pidcock hem had geneutraliseerd en een ploeggenoot met twee man liet rijden. Een top drie die de podiumplaatsen absoluut niet steelden overigens. Daan voelde zich niet zo lekker in de finale en bemoeide zich niet meer met de debatten. Edo, Kristof en Stef finishten in het peloton, waar Vincent nog betrokken was bij een valpartij in de sprint. Zijn blessure lijkt vooralsnog mee te vallen, maar de schrik was groot omdat hij net weer op niveau terugkomt na een blessure.
Al met al vind ik de manier waarop ze hebben gekoerst weer te prijzen. Voor de start allemaal rustig en goed gesoigneerd. In de koers met het mes tussen de tanden, de borst vooruit en waar het kan koersen als een ploeg. Kunnen er dingen beter? Natuurlijk. Maar ze rijden in een UCI koers en niet in de ronde van hutjemutje natuurlijk. De weerstand is groot.
Over twee weken begint het dubbele programma van de ploeg. Ik zelf trek met Ron Zijlaard naar de Ronde van Vlaanderen, Herman Mittertreiner reist met zijn renners naar het oosten van het land voor de Omloop van NW-Overijssel.
We houden jullie op de hoogte!
Foto: Jens Morel
