Een verslag van de Ronde van Vlaanderen van onze junioren door Fedor Slegtenhorst
Ploegleider zijn in de Ronde van Vlaanderen is geen straf. De mini ronde van Vlaanderen dan wel natuurlijk, maar gereden op dezelfde dag en over een deel van het ‘echte’ parkoers met o.a. de Paddestraat, Berendries, de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg. De startende zes voor Ahoy: Daan Hoole, Vincent Hoppezak, Stefan Verhoeff, Maikel Zijlaard, Kristofer Bindeman en Stef Zeestraten.
Een ploeg die reed om te winnen, maar dit keer wel met een andere tactiek dan tot nu toe eigenlijk. Vertrok de ploeg in koersen als de GP Guido Reybroeck nog met een agressieve tactiek (de koers direct in handen nemen, waaiers trekken en de beslissing forceren), dit keer werd het anders aangepakt.
In een aantal koersen dit seizoen was duidelijk geworden dat de medewerking van andere ploegen om het peloton vroeg uit elkaar te rammelen ver te zoeken was. En als het was gelukt dan hielden (een deel van) de andere renners in de kopgroep niet zelden de benen stil. Daar zeuren ze verder niet over, het is het lot van geviseerd worden als sterke ploeg met meerdere kandidaat winnaars. In Vlaanderen dit keer echter een andere aanvliegroute om in de finale niet op een counter te lopen.
Even per renner de koers doornemen. We beginnen met de latere winnaar: Maikel. Met Maikel was besproken om de eerste 100 kilometer tot de passage van de Bosberg niets te doen. Voor een jongen die graag koers maakt niet de makkelijkste opdracht. Maar als hij zijn aanval gelanceerd zou hebben en de noodzaak was er dan zou hij druk blijven uitoefenen. Dat wil zeggen: slepers die in zijn wiel hingen langzaam de keel dichtknijpen. De finale leende zich daar voor. En ik kan uit eigen ervaring zeggen dat hij dat kan. Ik heb als sleper ‘gespeeld’ op training en mijn tong ligt nog ergens op het asfalt bij Schoonhoven. Maar zo gezegd, zo gedaan. Wegrijden voor de Bosberg, doorpoweren en solo aankomen. Bedankt Vlaanderen, en tot ziens.
Daan Hoole is ook een renner met deze kwaliteiten. Ik wacht op het moment dat ik een samenvatting over een koers kan schrijven waarin hij de laureaat is. Die rijd hard zeg, amai. Die doet gewoon zijn ding en rijdt altijd een finale. Het zit alleen niet altijd mee. In Vlaanderen reed hij een paar kilometer voor de passage over de Vesten bij Geraardsbergen helaas een wiel aan gort. Wisselen, zonder paniek (altijd koel!) terugrijden, en bij de passage over de Muur zit hij met een haperende ketting toch gewoon bij de eerste 5. Beetje meer geluk erbij de komende weken en ook hij heeft zijn grote vis binnen. Dat komt hem ook zeker toe. Gisteren 28e.
Over de vorm van Vincent Hoppezak was een beetje onduidelijkheid vooraf. Eerst lang geblesseerd en daar bovenop twee weken geleden hard gevallen. Maar wie rijdt er bij de eerste 10 achter Maikel de Muur op? Juist. Hoewel niet in topconditie is hij altijd op de afspraak op belangrijke punten in zo’n koers. Ideale man ook om iets te organiseren als een koers daarom vraagt. Wie zit waar, wat moet er gebeuren? Hij ziet alles scherp, kan zijn mond opentrekken, straalt wat uit op die fiets en oh ja, ik wens je veel succes als je met hem naar de streep rijdt. Dat hij nu al weer in de finale een goede rol speelt belooft veel goeds. Knap, ik kan niet anders zeggen. Klassering: 32e.
Stef Zeestraten, onze alleskunner. Want behalve rap is hij ook nog eens goed omhoog. Zet hem in Vlaanderen of de Ardennen neer, maakt niet uit. Ook voor Stef was het ook zaak te wachten en mee te schuiven op het juiste moment. Hij weet wat het is om te vroeg in de koers te veel energie te verspillen. Vaak is dat niet erg: Junioren moeten met open vizier koersen, fouten maken, leren en ervaring opdoen. Maar je moet ook leren om te wachten, koel te blijven en naar één moment in de wedstrijd toe te leven. Op Stef zit een goede ‘kop’ zoals ze dat noemen dus dat hij een snelle leerling was in Vlaanderen verbaasde ons niets. Goed gereden, 20e aan de meet. Goede klassering, maar er zat toch meer in vond hij zelf. In die ‘kop’ bij hem wordt dat snel omgezet in positieve energie voor de volgende koersen. Let op dus..
Dan Stefan Verhoeff: 26e. Mijn eerste echte kennismaking met Stefan als renner was toen ik hem in Kuurne na pech met speels gemak een bergje op zag knallen op de weg terug naar het peloton. Dan weet je genoeg: daar zit wat in. Dat zie je gewoon. Maar wringen hoort erbij in Vlaanderen en dat lukt nog niet altijd zoals hij het zelf wil. Investeren en beter worden dus, in alle facetten van het wielrennen. En is er een mooiere leerschool dan deze? Te ver achteraan de Muur op en alsnog top 30. Duimpje omhoog zeggen we dan.
Kristofer heeft nooit echt super in de wedstrijd gezeten en werd 97e. Hoort er ook bij, ook hij heeft deze ervaring in de tas. Zo’n koers meemaken als renner is ook als mens een absolute verrijking voor al deze jongens, daar geloof ik heilig in.
Voor mij was het weer ook enorm leuk om deel uit te maken van de ploegleiding. Hoewel in de auto met Ron Zijlaard en machanieker Thomas Hoole misschien toch wel een beetje een straf was… Ik voelde mij s’ochtends al niet helemaal lekker en een ploegleiderswagen instappen is niet echt bevorderlijk bleek toen… Maar ik had een oplossing: met nog 20 km te gaan stapte ik uit op de eerste finishpassage en wachtte ik de renners aan de streep op. Eind goed, al goed.
Trouwens, veel leuke reacties op de live Facebook uitzendingen vanuit de ploegleidersauto tijdens de koers. Dit gaan we wel vaker doen. Om dit te volgen voeg je mij (Fedor Slegtenhorst), Ron Zijlaard en de officiële pagina van RWC Ahoy toe op Facebook. Wellicht kunnen we daar nog anderen uit het team en iemand uit de verzorging aan toe voegen zodat ook uit die hoek beelden zijn. Op deze manier zorgen we dat je de koers live mee kan beleven! Bestaande beelden van Vlaanderen kan je op een van de twee profielen nog herbekijken.
Binnenkort meer koers van het Junioren-front!
