Het was een heerlijke lentedag. Wel wat winderig, maar het zonnetje was aanzienlijk minder waterig dan de verregende voorbije weken. Met een graad of 14 gingen zelfs de mouwstukken gedurende de koers uit. Perfecte weersomstandigheden voor een kampioenschap!
B-klasse
Om 11:00 uur gingen de B-klasse en D(ames)-klasse van start. Een rijk gevuld peloton maakte zich eigendom van ons 1550 meter lange parcours. Een mooi tafereel voor het aanwezige publiek. De zon weerkaatste op de glimmende fietsen, helmen, schoenen, brillen en benen van de renners. Het gemoedelijke geluid van een in vaart voorbijsnellend peloton was iedere 2 minuten te aanschouwen voor het publiek dat onder het genot van een drankje toekeek.
Vergezeld door één van de eerste echte lente-zonnestralen alsook een straf windje, gingen 78 renners in de B-klasse van start aan het Rotterdams Kampioenschap. RWC Ahoy was erg goed vertegenwoordigd, dus dat gaf hoop op een groen-wit podium. Alhoewel de groen-witte klasbakken uit de sport- en funklasse met goede hoop van start gingen, konden het peloton alsmede RWC Ahoy zich helaas niet organiseren om de 2 vroege koplopers terug te halen. Ondanks diverse pogingen om er alsnog een snok aan te geven. Ook de poging van Jacco Vermeer en Arno Niewold mocht niet baten. Alhoewel deze poging hoopgevend leek, was het peloton toch onverbiddelijk. Waar Kasper Schotte de overwinning pakte en Edward Sol tweede werd, sprintte Arjen Hoogenboom in het peloton naar de 3de plaats. Geen groen-wit podium, maar wat stof tot nadenken wat betreft de RWC Ahoy ’teamstrategie’. Desalniettemin… het mocht uiteindelijk de sportpret niet drukken! Gaaf om zoveel groen-wit te zien tijdens het Rotterdams Kampioenschap!
D-klasse
In de damescategorie ging Inge Mostert er met het eremetaal vandoor. Ze reed een tactische slimme koers en beschikte aan het eind van de rit over de beste benen.
A-klasse
Vanaf 12:30 uur was het de beurt aan de A-klasse met hierin een groot aantal elite, belofte, junioren en amateur-renners. Door de wind was het lang een ”jojo-koers”. Hollen en stilstaan. Soms volledig stilvallen. Nadat dit koersverloop al menig renner parten begon te spelen ontstond er een kopgroep van 3 man met Erik de Niet (Mooi Jong), Peter Fils (Spartaan) en Bram Boog (RWC Ahoy). Laatstgenoemde liet zien een grote stap te hebben gezet ten opzichte van verleden jaar door vanaf de start voorin mee te koersen tussen de sterkste renners in koers. Edo Maas zag het gevaar en waagde, na het al eens geprobeerd te hebben, een poging bij het drietal te geraken. Paul Bakker reed op zijn beurt naar Maas toe. In het peloton reden Alastair Carr en Ruben Hoogland in één ruk naar de kop, waarna de kopgroep een 7-tal renners telde. Na deze ”reformatie” werd er direct samengewerkt om de voorsprong uit te bouwen. Het verschil werd al snel uitgebouwd tot een goede minuut.
Het werd al snel duidelijk dat de sterkste renners in de kopgroep reden en dat de podiumplekken ten prooi zouden vallen aan de kopgroep van zeven. Tot het ingaan van de laatste 2 ronden werd er nauw samengewerkt. Erik de Niet waagde een poging maar werd direct gepareerd. Nadat De Niet het nog een keer probeerde en wederom gepareerd werd had niemand meer zin om weg te rijden. Hoogland rekende zich rijk met de wetenschap over de rapste sprint te beschikken. Bij het ingaan van de laatste bocht zette Hoogland zich aan kop, om deze vervolgens niet meer af te geven en naar de titel te sprinten. Edo Maas werd tweede, gevolgd door Peter Fils.
